Rozdział 4.Nienawiść, namiętność dzieli je cienka linia.

Dzwonek zbudził Dianę z jej spokojnego snu. Dziewczyna warknęła wściekle, wstając z łóżka. Poczłapała wolnym krokiem do łazienki, z której po godzinie wyszła jak nowonarodzona.

Nastolatka wzięła do ręki torebkę i zeszła do kuchni, biorąc z niej jabłko. Przy stole siedział przystojny Stefan, który spoglądał na nią całkiem obojętnym wzrokiem.

-Jedziesz do szkoły ?- spytała mężczyznę

-Jasne.- Stefan wzruszył ramionami

-Mogę jechać z Tobą ?- spytała z uśmiechem, nie wiedziała co ma zrobić, zdawała sobie sprawę że zraniła wampira, ale nie miała ochoty na związek.

-Oczywiście, ale dziś to ja prowadzę.- odparł z uśmiechem wampir, po czym razem z nastolatką pognali do jego pojazdu.

Kilkanaście minut później byli już na miejscu. Diana podeszła razem ze Stefanem do ławki, w której siedziała Elena razem ze swoja najlepsza przyjaciółką Caroline, która trzymała za rękę swojego chłopaka Tylera.

-Cześć Wam.- przywitała się szybko Elena

-Hej.- powiedzieli chórem Stefan z Dianą

-Diano, poznaj moją przyjaciółkę Caroline i jej jedynego w swoim rodzaju chłopaka Tylera, Tyler, Caroline poznajcie nową współlokatorkę Stefana i Damona, Dianę.- zapoznała ich z uśmiechem Gilbertówna

-Miło mi cię poznać.- Caroline podała Dianie przyjaźnie dłoń

-Mi również !- machnął ręką z tyłu Tyler- No więc Stefan wreszcie masz dziewczynę, długo już jesteście razem ?- spytał po chwili wilkołak

-Co proszę ?- spytała z ironią Diana

-My się tylko przyjaźnimy.- wyjaśnił Stefan

-A to przepraszam, po prostu ładnie razem wyglądacie i jakoś tak pomyślałem, ze…- nie skończył gdyż weszła mu w słowo Caroline

-I widzisz co się dzieje jak myślisz ?- blondynka skradła mu jednego całusa, po czym wszyscy wybuchnę li   ogromnym śmiechem

Nagle zadzwonił dzwonek w skutek czego cała piątka skierowała się do wielkiego budynku. Kiedy tylko byli w środku na plecy Diany wskoczyła inna blondynka, tak dobrze znana jej przyjaciółka.

-Rebekah !- krzyknęła Diana, rzucając się pierwotnej na szyję

-Przyjaźnisz się z byłą królową szkoły ?- spytała sarkastycznie pierwotna brunetki

-Beka, proszę cię.- skarciła ją nastolatka

-Dobra, nie ważne, Klaus mówił, ze wpadniesz do nas po szkole.- powiedziała blondynka, wywracając oczami

-Jasne, jeśli zaproponujecie mi normalny obiad.- Diana cicho zachichotała

-Mój braciszek całe popołudnie zmaga się z książką kucharską, więc wyjdzie z tego, albo cos dobrego, albo zamówimy pizzę. – Rebekah uśmiechnęła się

-No to chętnie tego spróbuje.- odparła Diana

-A i nie martw się, Kol jest testerem.- powiedziała pierwotna, po czym spojrzała na Caroline i Elenę- Gdyby nie ona.- wskazała na mnie palcem-  Już dawno bym się z Wami rozprawiła.- dziewczyna zarzuciła włosami i poszła na inny korytarz

-Wredna suka.- powiedziała cicho Caroline- Sorry, nie wiedziałam, ze się z tą wywłoką przyjaźnisz.- dodała w stronę Diany

-Rebekah zawsze miała trudny charakter.- odparła brunetka

-Ty chyba nie masz zamiaru iść do ich domu, nie wiesz co może ci się tam stać.- powiedział nagle sfrustrowany Stefan

-Och, co może mi się stać, wyssą ze mnie krew ?- spytała z ironia w głosie Diana, śmieszył ją fakt, że wszyscy uważali ja za głupia i nierozważną nastolatkę, nie wiedzącą nic o postaciach otaczających nią.

Dzień w szkole minął Dianie bardzo szybko, wręcz nie wiadomo kiedy ten czas zleciał. Diana wyszła szybko ze szkoły, obawiając się, ze w momencie kiedy spotkała by na swojej drodze Stefana on siła zaciągnąłby ją do domu. Szczęśliwa iż pozbyła się natręta poszła na parking, gdzie drogę zatarasował jej nie kto inny jak młodszy braciszek Salvatore.

-Stefan, nie zachowuj się jak dziecko. – Diana zrobiła krok do przodu

-Nigdzie nie pójdziesz.- mężczyzna siłą zaprowadził ja do samochodu i odjechał

-Nienawidzę cię, wiesz ?- spytała ze sztucznym uśmiechem na twarzy

-Nienawiść, namiętność dzieli je cienka linia.- Stefan dotknął dłonią uda dziewczyny, przez co przeszył ja miły dreszcz a na twarzy wyskoczył znacznie widoczny rumieniec. – Widzę jak reagujesz na mój dotyk, na to jak do Ciebie mówię.- wyszeptał jej do ucha, kiedy tylko byli już przed domem

-Doprawdy?- zakpiła dziewczyna, po czym przyciągnęła wampira do siebie za jego jasną koszulkę przez co ich ciała się stykały, po czym przybliżyła swe usta do jego ust i skradła mu pocałunek.- Ja też widzę jak na mnie reagujesz.- wymruczała mu zmysłowo do ucha, po czym cicho powiedziała zaklęcie w skutek czego wampir zasnął.- Przykro mi, ale nie lubię się spóźniać.- dodała, po czym wysiadła z pojazdu i ruszyła do domu pierwotnych.

Po chwili czarownica była już na miejscu. Weszła zdyszana do ich domu po czym podbiegła do Klausa, który jako jedyny się tam znajdował i spojrzała na niego przepraszającym wzrokiem.

-Przykro mi, ze dopiero teraz jestem.- z trudem złapała powietrze- Ale Stefan wydłużył mój dojazd tutaj.- dodała

-Spokojnie.- hybryda położyła na jej ramieniu swą dłoń- Ważne, ze w ogóle przyszłaś.- dodał z uśmiechem- A teraz podano do stołu.- Nastolatka usiadła naprzeciwko pierwotnego i wzięła do płuc odrobinę ej cudownej woni, która dochodziła z posiłku.

Kiedy tylko skończyli oni pałaszować cudowny posiłek, przyrządzony przez Klausa, poszli do jego własnego, prywatnego barku, którym się posługiwał w ważnych okazjach.

-Świetnie gotujesz.- powiedziała szczerze nastolatka

-Dziękuję, to zapewne jedna z wielu zasług mojej matki. – stwierdził wampir, nalewając jej do kieliszka odrobinę czerwonego wina- Napijesz się ?- spytał, podając go niej

-Nie byłabym w stanie Tobie odmówić.- odparła, połykając odrobinę świetnego alkoholu, którym raczył ją częstować pierwotny.

-Diano, powiesz mi coś ?- spytał ją mężczyzna

-Zależy co.- powiedziała, kładąc na barek swój kieliszek

-Skoro wiesz kim jestem, dlaczego z własnej woli przyszłaś dziś tutaj ?- spytał zdziwiony- Jestem przecież bestią, nie mam uczuć tak jak ty.- dodał przekonująco

-Klaus, Klaus, Klaus.- czarownica pokręciła przecząco głową, po czym zrobiła krok do przodu i złapała go za ręce- Bycie wampirem, czy wilkołakiem nie czyni z Ciebie bestii, to, ze kiedyś byłeś okrutny nie oznacza, że jesteś taki zawsze. Wczoraj poznałam miłego faceta, który ma spore poczucie humoru, lubi wypić i jest bardzo pociągający.- dodała, spoglądając mu w oczy- Uczucia to chyba jeśli dobrze mi wiadomo najgorsza rzecz u wampirów, a jednak radzisz sobie z nimi znakomicie, nie interesuje mnie to, ze chciałeś zabić moją siostrę, bo zależy mi na tym by poznać cię takiego jakiego widzę cię teraz, miłego, kochanego, z poplamioną od wina koszulą.- nastolatka wspięła się na końce swych palców i pocałowała pierwotnego w usta- I mam nadzieję, ze w końcu się do mnie przekonasz.- powiedziała radosnym tonem, po czym odeszła o krok od wampira.

Klaus był zdziwiony, nikt jeszcze nigdy nie powiedział mu tylu szczerych rzeczy. Wszyscy się go zawsze bali, postrzegali jako niezdolną do uczuć maszynę, której nie można niczym urazić bo sama w sobie jest nazbyt okrutna i krwawa, jednak ta czarownica w ciągu kilkunastu spędzonych wspólnie godzin rozbudziła w nim to co utracił tamtej pamiętnej nocy, w której zdobył nieśmiertelność.

Pierwotny złapał mocno Dianę za nadgarstki i do siebie przyciągnął. Dziewczyna nie próbowała się mu nawet opierać, zatonęła w jego cudownie, pięknych oczach i oczekiwała odpowiedzi, na to co sama mu wyznała.

-Musisz być naprawdę stuknięta myśląc, ze jestem normalny.- wyznał wampir

-Dwoje stukniętych ludzi razem, myślę, ze to dobry pomysł.- kobieta znów zbliżyła swe usta do ust pierwotnego i zaczęła go namiętnie całować.

Wampir błądził dłońmi po jej rozpalonym do czerwoności ciele. W szybkim czasie pozbył się jej bluzki i napawał jej gładką i lśniąca skórą. Nastolatka całowała łapczywie i zachłannie idealnie urzeźbioną klatkę piersiową wampira. Dotyk który mu sprawiała był ciepły i niczym nie wymuszony, co najbardziej go podniecało.

Nagle cudowną chwilę przerwał sms do dziewczyny napisany przez Damona.

,,Wróć do domu, mamy spory problem’’

Nastolatka uciekła z objęć Klausa, po czym założyła pospiesznie bluzkę. Podbiegła do niego i  namiętnie pocałowała.

-Dokończymy to, obiecuję.- wyszeptała do niego, po czym biegiem zawróciła do rezydencji Salvatorów

Po piętnastu minutach była na miejscu, a widok który ujrzała zamroził całą krew płynącą w jej żyłach, twarz dziewczyny zrobiła się blada, a z jej ust wypłynęło parę słów…

______________________________________________________

Ten rozdział dedykuję mojej nieocenionej Marcie z bloga http://the-loop-of-love.blogspot.com, Kochana bardzo dużo dla mnie znaczą nasze wspólne rozmowy na gg, te momenty kiedy opowiadasz mi zajadle o Anime oraz o tym jak wspierasz mnie na duchu. Jesteś naprawde wspaniałą osobą i szczerze żałuję, ze tak daleko ode mnie mieszkasz. Ten rozdział jest całkowicie dla Ciebie, mam nadzieję, ze cię nie zawiodłam.